وای از این انتظار، وای از این نزدیکشدنِ آهسته و محتوم جنون، وای از این احساس آنیِ چیزی عظیم که به ورطه میافتد، وای و وای از این درد تحمل ناپذیر که اندیشهی آدمی را یکسر زجر میدهد…قلبم بیحس و نابود شده است و دیگر بارقهی حیاتی در آن نیست.
خنده سرخ – لیانید آندرییِف
- 𝐓𝐈𝐋𝐃𝐀
- شنبه ۷ مهر ۰۳